Bernard F. Eilers (1878-1951) heeft zich op vele terreinen van de fotografie gemanifesteerd. Hij beoefende niet alleen de traditionele genres als het stadsgezicht, portret en stilleven, maar ook de architectuurfotografie, kunstreproductie en reclamefotografie.

Als kunstfotograaf werd hij al in zijn eigen tijd hoog gewaardeerd in binnen- en buitenland. Zijn grootste successen boekte hij met sfeervolle opnamen van Amsterdam in de stijl van Breitner en Witsen. Zijn vrije werk is schilderachtig, en lijkt meer negentiende-eeuws dan eigentijds. De bijzondere kwaliteit ervan bereikte hij door een vrijwel ongeëvenaarde beheersing van de middelen die de moderne fotografie bood. Zijn foto’s geven een nostalgisch beeld van Nederland zoals het toen eigenlijk al niet meer bestond.

Als vakfotograaf heeft Eilers voor vele opdrachtgevers gewerkt, voor bedrijven als Philips, Spijker en Verkade en voor architecten als Van der Mey, Kramer en De Klerk. Zijn bloeiperiode wat de architectuurfotografie betreft viel samen met die van de Amsterdamse School en de uitgave van het tijdschrift Wendingen. Toongevoel achtte Eilers voor de architectuurfotografie van het grootste belang om maat en schaal van een bouwwerk in de juiste verhouding weer te geven, naast wat hij beschreef als zijn zesde zintuig: ‘’t gevoel in de ruimte’.

Eilers was een begaafd technicus. Dat blijkt vooral uit zijn pionierswerk op het gebied van de kleurenfotografie. Hij muntte uit in de toepassing van nieuwe technieken, zoals de autochrome of Lumièreplaat en de meerkleuren broomoliedruk. Eilers ontwikkelde zelfs een geheel eigen kleurenprocédé: foto-chroma eilers.