Pioniers van het vrouwenvoetbal

In 1908 werd via een plaatselijke krant in Hengelo een oproep gedaan om een voetbalclub voor dames op te richten. Op 16 oktober datzelfde jaar schreef de Telegraaf over een comité om het voetballen voor vrouwen te verbieden. Over het damesvoetbal zou nog lange tijd zeer kritisch gesproken worden.

Op 12 juni 1920 plaatste De Courant een foto van het vrouwenelftal van Wittenburg. De foto komt uit 1919. Voor zover bekend was dit het eerste elftal binnen het vrouwenvoetbal. De keepster heette Aafje de Boer. Zij is de enige uit deze periode van wie haar naam bekend is. Lees hier meer over Aafje. 

Op 9 april 1921 vroeg De Groene Amsterdammer aan 23 bekende vrouwen wat ze vonden van voetbal voor vrouwen. Ondanks dat deze dames als progressief bekend stonden waren slechts twee van hen positief. Het zou te zwaar zijn en vrouwen minder aantrekkelijk maken. Binnen de feministische beweging was nog lange tijd weinig steun voor de rol van de vrouw op het veld.

Tijdens de Olympische Spelen van 1928 in Amsterdam hield het Stedelijk Museum een Kunstolympiade. In die tijd was deze tentoonstelling officieel onderdeel van de Spelen. Kunstenaars werden zelfs benoemd tot olympisch kampioen, zoals architect Jan Wils en schilder Isaac Israels.

De Mexicaanse kunstenaar Angel Zarraga had het schilderij Las Futbolistas ingestuurd. Het schilderij toonde drie vrouwelijke voetballers. De media waren zeer negatief over deze inzending, zoals je hier kunt lezen in het tijdschrift Sport in Beeld van 3 juli 1928. 

Op 28 augustus 1933 plaatste het sporttijdschrift Revue der Sporten drie foto’s op de voorpagina van de Franklin Girls. De kop luidde  ‘De woedende sexe’. Ook in dit blad werd zeer negatief geschreven over dit team. Zo werd het damesvoetbal als een walgelijke uitwas omschreven, dit lees je hier. 

In het Jaarboek van de KNVB, van het seizoen 1936-1937, stond een uitgebreid verhaal over ‘Voetbal voor dames’. Hoewel er teams op het veld actief waren, was er vanuit het bestuur van de KNVB weinig erkenning voor hun inspanning, blijkt uit deze bron.

Op 11 januari 1955 schreef het Utrechts Nieuwsblad over de oprichting van Herbido, waarvoor grote belangstelling was, zie link. Wel 60 meisjes toonden zich enthousiast. Ook kwam er meer publiek af op de wedstrijden. Zoals in Velzen waar in 1955 twee teams van de kortgeleden opgerichte Vereniging Zeemeeuwen het tegen elkaar opnamen. Rood won met 4-1 van groen.

Op 23 september 1956 maakte Lenie van der Jagt tijdens een interland een historische treffer: het eerste doelpunt van het Nederlands vrouwenelftal als jongste international ooit. Lenie was slechts 14 jaar oud tijdens haar debuut in het Nederlands elftal. Helaas werd deze wedstrijd niet erkend door de KNVB.

Op 7 september 1971 plaatste de Leeuwarder Courant een foto van de finale van het officieuze WK voor vrouwenvoetbal, gespeeld tussen Mexico en Denemarken. Met meer dan 110.000 toeschouwers is dit nog steeds het hoogste toeschouwersaantal ter wereld bij het vrouwenvoetbal.

In aanloop naar de wedstrijd tussen Nederland – België sprak het Algemeen Dagblad met de Nederlandse international Ellen Popeyus. Haar werd de minder nette vraag gesteld: ‘Wie gaat kijken komt zeker 44 deinende vrouwenbillen te zien en 44 wippende borsten, is het niet?’ Ellen reageert koeltjes met ‘ach natuurlijk, die zijn er ook’. Lees het artikel hier.

Op 30 augustus 1982 schreef het Algemeen Dagblad over een officieuze Europacup voor vrouwenteams in Delft, zoals hier te lezen is. Voor zover bekend was dit de eerste in zijn soort. In dit verslag staat dat mannen niet te snel negatief moeten oordelen over vrouwenvoetbal. Het standpunt luidde dat mannen geen maatstaf waren en dat het damesvoetbal een eigen waarde had. Helaas werden voor dit artikel alleen mannen aan het woord gelaten.